Οι πρώτοι που πέρασαν ήταν κάποιο μεγαλέμποροι, γνωστοί σε όλο το βασίλειο για τα πλούτη τους. Σκόνταψαν με τις άμαξές τους πάνω στο βράχο και βγήκαν ανήσυχοι να δουν τι συμβαίνει. Μετά από κάμποση ώρα, αντί να μετακινήσουν το βράχο, προσπάθησαν να τον παρακάψουν κάνοντας τον γύρο. Ταλαιπωρήθηκαν πολύ, αλλά στο τέλος τα κατάφεραν, γκρινιάζοντας και δυσφορώντας επειδή ο βασιλιάς δεν φρόντιζε για την σωστή συντήρηση τών δρόμων.

Μετά ήρθαν κάποιοι στρατηγοί με την συνοδεία τους, φουριόζεοι καβάλα πάνω στ' άλογά τους. Είδαν το βράχο και αναρωτήθηκαν μήπως πρόκειται γιά κάποια παγίδα του εχθρού. Άρχισαν να καταστρώνουν σχέδια διαφυγής και τελικά έφυγαν από ένα απόκρυμνο μονοπάτι που ήταν στον απέναντι λόφο, συζητώντας ζωηρά μεταξύ τους.

Έπειτα από κάμποση ώρα, εμφανίστηκε ένας χωρικός πάνω στο γαϊδουράκι του. Φαινόταν κουρασμένος, και το ζωντανό του ήταν φορτωμένο με κάθε λογής φρούτα, πού ως φαίνεται, προορίζονταν γιά να πουληθούν στην αγορά. Μόλις είδε τον βράχο, κοντοστάθηκε. Έξυσε το κεφάλι του και μουρμούρισε:
-Τούτο έδώ θα δυσκολέψει τούς περαστικούς. Κι αν είναι και κάποιος βιαστικός; Κι αν βρίσκεται σε κίνδυνο; Τι θα γίνει τότε;

Θυμήθηκε πως μες στα πράγματά του, κρατούσε πάντα καλά κρυμμένο ένα μασούρι με δυναμίτη, επειδή το χωράφι του ήταν μακρυά απ' την πόλη και στο δρόμο πότε-πότε εμφανίζονταν ληστές. Πήρε λοιπόν το δυναμίτη, τον άναψε και ... μπαμ! Ο βράχος έγινε κομμάτια. Όταν ο χωρικός απομάκρυνε και το τελευταίο κομμάτι του, είδε με μεγάλη του έκπληξη, σ' εκείνο το σημείο ένα πουγκί. Το άνοιξε και τι να δει; Το πουγκί ήταν γεμάτο λίρες χρυσές! Καθώς το κοίταζε, μη πιστεύοντας στα μάτια του, έπεσε στο χώμα ένα χαρτί. Το μάζεψε και διάβασε: “Σ' αυτόν που μετακίνησε τον βράχο, ο βασιλιάς κάνει δώρο αυτό το πουγγί, επειδή όποιος τολμά να υπερνικά τα εμπόδια, ξέρει και πως να χρησιμοποιεί τον θησαυρό του”.