Να ξέρεις, Δάφνη μου, ότι ο θησαυρός υπάρχει πάντοτε μέσα σου. Μην τον αφήσεις να μείνει ξεχασμένος. Εσύ κοιμάσαι και αυτός είναι ξύπνιος. Είσαι η πηγή ... Μην την αφήσεις να κρυφτεί από τα αγριόχορτα που είναι γύρω σου, όταν μεγαλώσεις. Άφησε αυτό το νερό να τρέχει μέσα σου... Μ' αυτό το νερό θα ξεδιψάς και θα ξεδιψάσουν κι άλλοι.
Θυμάσαι μία κούνια που ήταν δεμένη κάτω από το μεγάλο κυπαρίσσι, έξω από το σπίτι του Βασιλικού; Με ρωτάς: “Τι είναι δέντρο;” κι εγώ σου απαντώ: “Ξέρεις από τι είναι φτιαγμένο ένα δέντρο; Από τι αποτελείται; Έχει ρίζες μεγάλες, έχει φλούδα και χυμό. Αν του αφαιρέσεις τη φλούδα, το δέντρο θα μαραθεί, στερεύει ο χυμός, ξεραίνεται η φλούδα και το δέντρο πεθαίνει ...”
Εσύ είσαι ένα παιδάκι που μοιάζει σα δεντράκι. Έχει και φλούδα και χυμό. Είσαι μια “Δάφνη”. Εσύ με κοιτούσες στα μάτια, προσπαθώντας να μαντέψεις τα λόγια της γιαγιάς σου.
Άλλες φορές παλι, όταν φοβόσουνα για κάτι, σου έλεγα: “Δεν υπάρχει τίποτα κακό κοντά σου.”
Όταν εμπιστευόμαστε και αγαπάμε κάποιον, παίρνουμε θάρρος. Στους δικούς μας, που έχουμε εμπιστοσύνη και αισθανόμαστε την προστατευτική αγάπη τους, τίποτα δε μας φοβίζει. Η τέλεια αγάπη διώχνει το φόβο...
Τώρα θα σου διηγηθώ άλλη μια ιστορία. Ξέρω ότι πολύ σου αρέσουν οι ιστορίες.
“Μια φορά ένα παιδάκι ρώτησε τη μάνα του: ΄Μάνα, τι είναι θάρρος;΄. Η μάνα, ως συνήθως, προσπάθησε να σκεφτεί και να βρει ένα τρόπο για να κάνει να καταλάβει το παιδί τι είναι θάρρος.
Πήρε λοιπόν το παιδί της και το πήγε ένα μεγάλο περίπατο στην εξοχή. Στο μέρος όπου φθάσανε δεν υπήρχε τίποτα, μα τίποτα απολύτως. Ήσαν όλα κατεστραμμένα από πυρκαγιά. Τα πάντα. Άλλοτε αυτό το χωράφι ήταν γεμάτο πρασινάδα, δέντρα, αγριολούλουδα. Τώρα είχε γίνει μαύρο από τη φωτιά.
Καθώς περπατάγανε, είδαν κάπου σε μία άκρη ένα μικρό κόκκινο λουλουδάκι. Ένα θαρραλέο μικρό λουλουδάκι. Δείχνοντάς το η μητέρα λέει στο παιδί της: ΄Παιδί μου, αυτό είναι το θάρρος: ένα κόκκινο αδύναμο ανθάκι, που φυτρώνει σ' ένα μεγάλο μέρος κατεστραμμένο από τη φωτιά. Είναι το σύμβολο του θάρρους...΄. Όταν κάποια φορά οι φλόγες θα ορμήσουν στη ζωή μας, μέσα στη μαύρη απελπισία μας χωρίς καμμιά ελπίδα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή φυτρώνει ένα λουλουδάκι κόκκινο, που είναι ο πρόδρομος μιας ανανεωμένης ζωής.”
Η τελευταία, λοιπόν, ανάγκη αυτής της ζωής είναι ν' αντέξουμε τις πραγματικότητες του κόσμου και να τον αγαπήσουμε όπως είναι και όλα, μα όλα, να τα αντιμετωπίζουμε θαρραλέα και ειλικρινά.
Ο κόσμος είναι γεμάτος δυνατότητες. Κι όσο υπάρχουν δυνατότητες, αντιμετωπίζοντας με θάρρος το κάθε τι, υπάρχει ελπίδα.
Πολλές φορές έχω γνωρίσει την αποθάρυνση. Σκέφτομαι πως τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Με αυτή την ελπίδα ξεκινώ, ψάχνοντας για καινούριες λύσεις, συνεχίζοντας τη ζωή.
Η αναζήτηση είναι πάντα γοητευτική και γεμάτη καινούρια πράγματα. Έχω ακούσει πολλά, έχω δει φίλους που άφησαν οικογένεια, σταδιοδρομία, περιπλανήθηκαν στα βουνά ακούγοντας διδασκαλίες σπουδαίων γκουρού, διάβασαν απόκρυφα κείμενα. Μελέτησαν γιόγκα και τεχνικές διαλογισμού. Παρακολουθώντας την πορεία τους αυτή ανακάλυψα, ότι η έρευνα δεν τους έφερε κοντύτερα στην ανακάλυψη του άπιαστου εγώ.
Αυτό που χρειάζεται ν΄ ανακαλύψουμε στον εαυτό μας, ήταν και είναι πάντα μέσα μας.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ είπε, “Μόνο οι ρηχοί γνωρίζουν τον εαυτό τους”. Δεν υπάρχει τέλος στη διαδικασία της αυτογνωριμίας, εφ΄όσον μαθαίνουμε, ωριμάζουμε και αλλάζουμε συνέχεια. Η αυτογνωσία είναι διαδικασία, και όχι σκοπός. Πρώτα πρώτα εμείς οι ίδιοι να γνωρίσουμε και να καταλάβουμε το μυστικό των παρορμήσεων που πλημμυρίζουν το υποσυνείδητό μας.
Η βασική, λοιπόν, ανάγκη αυτής της ζωής είναι ν' αναπτύξουμε το θάρρος μας και όλα να τ' αντιμετωπίσουμε με γενναιότητα.
Ευτυχισμένος θεωρείτε ο άνθρωπος εκείνος που, ενώ έχει μόνο λιγοστές ελπίδες για επιτυχία, παρ΄όλα αυτά διατηρεί μέσα στην ψυχή του το μικρό κόκκινο λουλουδάκι του θάρρους.
“Κράτα το μέσα σου για πάντα το λουλουδάκι αυτό, ψυχή μου”.
Καίτη Τσιλιμίγκρα, “Γράμματα στη Δάφνη”, Εκδόσεις Αριστεία
