Κάθε μέρα προσευχόταν στον Θεό να του στείλει κάποιον να τον σώσει., αλλά προς λύπη του, δεν φαινόταν κανείς.

Οι μήνες πέρασαν, κι ο ναυτικός έμαθε να επιβιώνει.

Γύριζε όλο το νησί και μάζευε ό,τι θεωρούσε ότι θα του ήταν χρήσιμο και το αποθήκευε σ΄ένα καλυβάκι πού είχε φτιάξει. Αυτό συνεχίστηκε για καιρό, ώσπου μια μέρα καθώς γύριζε απ΄το κυνήγι στην άλλη άκρη του νησιού, είδε το καλυβάκι του να έχει πάρει φωτιά. Όλα κάηκαν – όλα όσα μάζευε τόσους μήνες, μαζί και το ίδιο το καλυβάκι του!... μόνο αποκαϊδια έμειναν, κι αυτά τα παρέσυρε ο αέρας, ώσπου δεν έμεινε τίποτα…

Ο δύστυχος ναυαγός, έμεινε μόνος και αβοήθητος, μόνον με τα ρούχα πού φορούσε… Στην αρχή κάθισε στην άμμο βυθισμένος στο σοκ της απώλειας. Ένοιωσε απόγνωση και βαθύτατη εγκατάλειψη. Ύστερα όμως, τον κυρίευσε θυμός.

Όντας εκτός εαυτού, ύψωσε την γροθιά του στον ουρανό κραυγάζοντας: « Ε, Θεέ! Πώς επέτρεψες να συμβεί αυτό; Μήνες τώρα προσεύχομαι κάθε μέρα παρακαλώντας σε να στείλεις κάποιον να με σώσει και αντί απαντήσεως άφησες την φωτιά να κάψει ό,τι είχα και δεν είχα; Πώς το επέτρεψες αυτό; Πές μου…»
Ο άνθρωπος έμεινε γονατισμένος κλαίγοντας γοερά, ώρες.

Όταν απόκαμε, έκανε να σηκωθεί και τότε… Τότε μόνο, είδε ένα καράβι να πλησιάζει στην ακτή! Ήταν τόσο εξαντλημένος, πού έμεινε εκεί ώσπου δυό γεροδεμένοι άνδρες ήρθαν κοντά του και τον μετέφεραν με ασφάλεια στο καράβι. Όταν συνήλθε, ρώτησε τον καπετάνιο: «Πώς με βρήκατε;»
Ο καπετάνιος απάντησε:

«Ταξειδεύαμε στον ωκεανό όταν παρατηρήσαμε μια στήλη καπνού στον ορίζοντα. Αποφασίσαμε να κάνουμε μια παράκαμψη απ΄την πορεία μας, αν και γνωρίζαμε πως το νησί ήταν ακατοίκητο. Ήρθαμε μέχρις εδώ και σε βρήκαμε!»