Ένας πολεμιστής Σαμουράι πήγε σε ένα δάσκαλο του Ζεν και τον πρόσταξε:

"Δίδαξέ με για την κόλαση και τον παράδεισο".

Ο δάσκαλος κοίταξε τον πολεμιστή και γέλασε κοροϊδευτικά. "Και τι σε κάνει να φαντάζεσαι πως θα έχανα το χρόνο μου διδάσκοντας έναν αδαή σαν και σένα; Είσαι ένας αμόρφωτος παλιάτσος"!

Ο Σαμουράι, βαθια προσβεβλημένος, άρχισε να ανασαίνει βαριά και το πρόσωπό του έγινε βυσσινί. Έξω φρενών τράβηξε το σπαθί του και το σήκωσε ψηλά για να κόψει το κεφάλι του δασκάλου.

"Αυτό, κύριε," τον διέκοψε ο δάσκαλος, "είναι η κόλαση".

Αμέσως ο πολεμιστής πλημμύρησε με ταπεινοφροσύνη. Με σεβασμό για το βαθυστόχαστο μάθημα έπεσε στα πόδια του δασκάλου και άρχισε να τον ευχαριστεί μέσα από την καρδιά του.

"Κι αυτό, κύριε", συνέχισε ο δάσκαλος, "είναι ο παράδεισος".

Ο παράδεισος και η κόλαση δεν είναι αιώνιες καταστάσεις που μας περιμένουν μετά το θάνατό μας. Είναι καταστάσεις του νου που βιώνουμε ενώ βρισκόμαστε στη γη. Το αν θα ζούμε σε έκσταση ή μαρτύριο δεν εξαρτάται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα, αλλά από τις σκέψεις που κάνουμε και τη στάση που έχουμε απέναντι στα πράγματα. Η αγάπη είναι η πόρτα για τον παράδεισο και ο φόβος ο δρόμος για την κόλαση. Κάθε στιγμή κρατάμε το κλειδί που θα ξεκλειδώσει ή τη μία ή την άλλη πόρτα. Η επιλογή είναι δική μας.

Αlan Cohen, "Μια βαθιά ανάσα ζωής", Εκδόσεις Success Dynamics