Όταν ο Μάρκος ενηλικιώθηκε, ο παππούς τον κάλεσε να πάνε μια βόλτα. Ήταν ευδιάθετος και σε όλον τον δρόμο αστειευόταν με τον εγγονό του. Μαζί τους ήταν κι ο αγαπημένος σκύλος του Μάρκου, που χοροπηδούσε γύρω τους. Ο νεαρός του πετούσε μια κόκκινη, λαστιχένια μπάλα κι αυτός έτρεχε να την πιάσει πρόθυμα.

Κάποια στιγμή, ο παππούς  τού είπε:

- Παιδί μου, θέλω να σού πώ κάτι: Στη ζωή σου να είσαι λιοντάρι. Όχι σκύλος.

- Τι εννοείς;

- Κοίταξέ τον, είπε δείχνοντας τον σκύλο.

– Τού πετάς την μπάλα και τρέχει ξοπίσω της. Το λιοντάρι όμως, δεν θα σε έχανε ποτέ απ΄τα μάτια του, όσα κόλπα κι αν του έκανες.

Και βλέποντας τον εγγονό του σκεπτικό, πρόσθεσε:

- Πάντα να έχεις τα μάτια σου στην πηγή.  Άσε τα γεγονότα να εξελίσσονται, άσε τον κόσμο να έχει τις απόψεις του… πάντα έτσι γίνεται στην ζωή. Εσύ όμως, μην χάσεις ποτέ απ΄τα  μάτια σου την πηγή.

Μόνο έτσι θα ξεδιψάς με καθαρό νερό.