Ήταν χιλιάδες οι ακόλουθοί του και όλη μέρα έτρεχαν αμέριμνα στο δάσος, ελεύθερα. Μια μέρα, ένας επίγειος βασιληάς, ανακάλυψε το δάσος και άρχισε να κυνηγά με τους στρατιώτες του. Εκείνη την ημέρα, δεκάδες ελάφια σφαγιάστηκαν στο δάσος εκείνο.
Ο βασιληάς τών ελαφιών αντικρίζοντας πολλούς απ΄ τούς συντρόφους μες στο αίμα, ένοιωσε μια βαθειά λύπη να τον πλημμυρίζει. Πήγε λοιπόν στον επίγειο βασιληά και μιλώντας του με ανθρώπινη φωνή, τού είπε:
- Πιστεύω πως βαθειά μέσα σου, γνωρίζεις πως κάθε ζωή πάνω στη γή, είναι μοναδική και ανεκτίμητη. Γι΄αυτό σε παρακαλώ μην σπέρνεις τον φόβο κάθε μέρα σκοτώνωντάς μας. Σού υπόσχομαι να σού προσφέρω έναν απ΄τους συντρόφους μου κάθε πρωϊ, με τον όρο να σταματήσεις την σφαγή.
Ο επίγειος βασιληάς εντυπωσιάστηκε από την κίνηση αυτή και δέχτηκε.
Πέρασε έτσι κάμποσος καιρός. Ώσπου, ήρθε η σειρά μιάς ελαφίνας να προσφερθεί στον επίγειο βασιληά. Καθώς όμως ήταν ετοιμόγεννη, παρακάλεσε να την αφήσουν να γεννήσει πρώτα και μετά ας την σκότωναν. Ο βασιληάς τών ελαφιών έμεινε για πολύ ώρα σιωπηλός. Ποιόν να επιλέξει; Και ήταν τάχα δίκαιο αυτό; Είχε την ευθύνη όλου τού κοπαδιού. Γι΄αυτό, κάθε του πράξη, έπρεπε να είναι πράξη ευθύνης. Τέλος, είπε:
- Θα πάω εγώ στην θέση σου. Καλύτερα έτσι.
Όταν ο επίγειος βασιληάς είδε τον βασιληά τών ελαφιών μπροστά του, παραξενεύτηκε:
- Πού είναι τα άλλα; Μην μού πείς πως δεν έμεινε κανένα!
Σαν έμαθε όμως το περιστατικό, σκέφθηκε: Αυτό το πλάσμα, έχει τόση συμπόνοια ώστε δέχτηκε να δώσει και την ζωή του ακόμα, για να σώσει μια άλλη. Εγώ απ΄ την άλλη μερηά, σαν άνθρωπος δεν μπορώ να χορτάσω την δίψα μου για τούτο και για κείνο, και αδιαφορώ για το πόσες ζωές χάνονται…
Από τότε, ο επίγειος εκείνος βασιληάς, δεν ξανάχυσε το αίμα κανενός ζωντανού πλάσματος, για κανέναν λόγο. Έβγαλε μάλιστα και διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο απαγορευόταν το κυνήγι στο δάσος τών ελαφιών.
Εκείνο το διάταγμα, είναι ακόμα σε ισχύ στο μέρος εκείνο, το οποίο έγινε γνωστό ως «το πάρκο τών ελαφιών» της Ινδίας».
