Στο παζάρι του Γκαβιράτε υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που πουλάν απ' όλα και μερικοί πιο ικανοί απ' αυτούς που πουλάν πράγματα ποιος ξέρει που πήγαν και τα βρήκαν.

Μια Παρασκευή ήταν ένας ανθρωπάκος που πουλούσε παράξενα πράγματα: Τα Λευκά Όρη, τον Ινδικό Ωκεανό, τις θάλασσες της Σελήνης, κι είχε μια καταπληκτική πολυλογία και μετά μια ώρα του 'χε μείνει μόνο η πόλη της Στοκχόλμης. Την αγόρασε ένας κουρέας, σε αντάλλαγμα λούσιμο και κούρεμα.

Ο κουρέας κάρφωσε ανάμεσα σε δυο καθρέφτες το πιστοποιητικό που έλεγε: "Ιδιοκτήτης της πόλης της Στοκχόλμης", και το 'δειχνε περήφανος στους πελάτες, απαντώντας σ' όλες τους τις ερωτήσεις.

- Είναι μια πόλη της Σουηδίας μάλιστα, είναι η πρωτεύουσα.

- Έχει σχεδόν ένα εκατομμύριο κατοίκους, και φυσικά είναι όλοι δικοί μου.

- Έχει και θάλασσα, εννοείται, αλλά δεν ξέρω ποιος είναι ο ιδιοκτήτης.

Ο κουρέας, λίγο-λίγο, έβαλε λεφτά στην άκρη και πέρσυ πήγε στη Σουηδία να επισκεφτεί την ιδιοκτησία του. Η πόλη της Στοκχόλμης του φάνηκε υπέροχη και οι Σουηδοί πολύ ευγενικοί. Δεν καταλάβαιναν ούτε μια λέξη απ' ότι έλεγε εκείνος και κείνος δεν καταλάβαινε ούτε μισή απ' ό,τι εκείνοι του απαντούσαν.

- Είμαι ο κύριος της πόλης, το ξέρετε ή όχι; Σας το ανακοίνωσαν;

Οι Σουηδοί του χαμογελούσαν και του έλεγαν ναι, γιατί δεν καταλάβαιναν αλλά ήταν ευγενικοί, κι ο κουρέας έτριβε τα χέρια του ολόχαρος:

- Μια τέτοια πόλη για ένα κούρεμα με λούσιμο! Την αγόρασα σε πολύ καλή τιμή.

Κι όμως, έκανε λάθος, την είχε αγοράσει ακριβά. Γιατί σε κάθε παιδί που έρχεται σ' αυτό τον κόσμο, ο κόσμος όλος του ανήκει και δεν πρέπει να τον πληρώσει ούτε δραχμή, πρέπει μονάχα ν' ανασηκώνει τα μανίκια του και να απλώσει τα χέρια να τον πάρει.

Gianni Rodari, "Παραμύθια από το τηλέφωνο", μτφ Νάσα Μπαμπάκου

Εκδόσεις Τεκμήριο