Εκείνος τους καλοδεχόταν, γιατί το μέρος όπου είχαν εγκατασταθεί ήταν καταπράσινο κι εκείνος θεωρούσε χρέος του να φιλοξενεί κάθε ζωντανό πού εμφανιζόταν.
Σε μια κοντινή περιοχή, ζούσε ένας χιμπατζής. Η παιδική σχεδόν καλοσύνη και η σοφία του βασιληά τον ερέθιζε και κάθε φορά πού περνούσε από εκεί, έκανε ό,τι μπορούσε για να τον εξευτελίζει με τα σχόλια και τις χειρονομίες της. Αυτό συνεχιζόταν για καιρό. Οι άλλοι νεροβούβαλοι δυσανασχετούσαν με την συμπεριφορά αυτή και διαμαρτύρονταν έντονα στον βασιληά τους:

-Τι θα γίνει με την περίπτωσή του; Μέχρι πού θα φτάσει η ανοχή σου;

Ο βασιληάς σιωπούσε, ενώ ο χιμπατζής αποθρασύνονταν: Την ώρα τού φαγητού, πηδούσε από δέντρο σε δέντρο και τού πετούσε πέτρες.

- Φύγε από δω πέρα, φώναζε.

- Εδώ είναι δικό μου το μέρος. Δεν μπορείτε να το λερώνετε με τις λάσπες και τα πλατσουρίσματά σας. Οι νεότεροι του κοπαδιού, είχαν πιά εξοργιστεί. Ο βασιληάς προσπάθησε να τούς καθησυχάσει:

- Τι να τον κάνουμε; Αν θελήσουμε να τού δώσουμε ένα μάθημα όπως λέτε, άθελά μας μπορεί να τον αφήσουμε στον τόπο.

- Τις προάλλες σε πήρε με τις πέτρες. Ακόμα να κλείσει η πληγή που σού ΄κανε στην πλάτη, φώναξε ο μικρότερος.

- Αφήστε την ζωή να πορεύεται όπως θέλει. Ας μην αρπάζουμε αυτά πού τής ανήκουν.

     Οι νεαροί έφυγαν πολύ δυσαρεστημένοι:

- Γέρασε ο βασιληάς μας, ψιθύριζαν.

- Δεν έχει τα κότσια να κάνει το παραμικρό.

- Μα, έτσι ήταν πάντα, είπε ο μεγαλύτερος τής παρέας. – Ο πατέρας μού έλεγε πως ποτέ δεν τον θυμόταν να υψώνει την φωνή. Παρ΄όλα αυτά, πάντα γινόταν ό,τι ήθελε κι ήταν όλοι ευχαριστημένοι!...
     

     Η παρέα διαλύθηκε ήσυχα. Κάτω απ΄το φεγγαρόφωτο, οι νεροβούβαλοι χάζευαν σιωπηλοί τα λαμπυρίσματα τής πανσελήνου στα ήρεμα νερά τής λίμνης. Το επόμενο πρωϊ, ένα μικρό κοπάδι ελεφάντων έκανε την εμφάνισή του. Φαίνονταν εξουθενωμένοι κι αφού χαιρέτησαν τον βασιληά με σεβασμό, ρίχτηκαν στο νερό να πιούν, να ξεδιψάσουν. Ύστερα, ο γηραιότερος απ΄αυτούς, πήγε κοντά του να τον συμβουλευτεί για κάτι πού τον απασχολούσε.

     Βλέποντας την σκηνή ο χιμπατζής, πετάχτηκε μέσα απ΄τα δέντρα. Κάθισε σε μικρή απόσταση και κατά την συνήθειά του, άρχισε τον πετροπόλεμο. Ο βασιληάς, συνέχισε ατάραχος να μιλά με τον ελέφαντα, ο οποίος γυρίζοντας προς την μαϊμού, είπε σε αυστηρό τόνο:

- Έχουμε σοβαρή συζήτηση. Πήγαινε αλλού να παίξεις. Ο χιμπατζής χαχάνησε και είπε:

- Αυτόν βρήκες να συζητήσεις; Αν του ανοίξεις το κεφάλι, μόνο λίπος θα βρείς, και συνέχισε τον πετροπόλεμο. Ο ελέφαντας, από σεβασμό στον συνομιλητή του, έκανε υπομονή. Όταν όμως μια πέτρα παραλίγο να τού βγάλει το μάτι, σηκώθηκε απότομα, έφτασε τον αναιδή με δυό δρασκελιές και τον άφησε στον τόπο.

     Ύστερα κάθισε ατάραχος κοντά στον βασιληά και συνέχισαν την συζήτηση.