O ιερέας μού έδειξε ένα καθαρό σημείο ανάμεσα στούς θάμνους γιά νά καθίσω μέ πρόσωπο πρός τό ροζιασμένο δέντρο. Εκείνος κάθισε δίπλα μου.

"Δέ νομίζεις ότι τό δέντρο είναι πανέμορφο;" με ρώτησε.

"Ναί".

"Τότε, ε ... νιώσε το ... ε..."

Έδειξε ότι πάλι αγωνιζόταν νά βρεί τή σωστή λέξη. Σκέφτηκε γιά μιά στιγμή καί μετά ρώτησε: "Ο Πάτερ Σάντσες μού είπε ότι είχες μιά εμπειρία στή βουνοκορφή. Μπορείς νά θυμηθείς πώς ένιωσες;"

"Ένιωθα ανάλαφρος καί ασφαλής καί συνδεδεμένος μέ τό σύμπαν".

"Συνδεδεμένος, πώς;"

"Αυτό είναι δύσκολο νά τό περιγράψω", είπα. "Λές καί όλο τό τοπίο ήταν τμήμα τού εαυτού μου".

"Ποιά ήταν η αίσθηση;"

Σκέφτηκα γιά ένα λεπτό. Ποιά ήταν η αίσθηση; Καί μετά μου ήρθε.

"Αγάπη", είπα. "Νομίζω πως ένιωσα αγάπη γιά πάντα".

"Ναι", είπε. "Αυτό είναι. Νιώσε τό ίδιο γιά τό δέντρο".

"Γιά στάσου ένα λεπτό", διαμαρτυρήθηκα. "Η αγάπη είναι κάτι πού απλώς συμβαίνει. Δέν μπορώ νά κάνω τόν εαυτό μου νά αγαπήσει οτιδήποτε".

"Δέν κάνεις τόν εαυτό σου νά αγαπήσει", είπε. "Επιτρέπεις στήν αγάπη νά μπεί μέσα σου. Αλλά γιά νά τό κάνεις αυτό πρέπει νά πάρεις τή σωστή νοητική στάση, νά θυμηθείς πώς ήταν η αίσθηση καί νά προσπαθήσεις νά τή νιώσεις πάλι".

Κοίταξα τό δέντρο καί προσπάθησα νά θυμηθώ τό συναίσθημα πού είχα στή βουνοκορφή. Σταδιακά, άρχισα να θαυμάζω τό σχήμα καί τήν παρουσία του. Η εκτίμησή μου μεγάλωνε, μέχρις ότου ένιωσα πράγματι ένα συναίσθημα αγάπης. Τό αίσθημα αυτό ήταν ακριβώς εκείνο πού θυμόμουν ότι είχα σάν παιδί γιά τή μητέρα μου καί σάν νεαρός γιά τήν ξεχωριστή εκείνη κοπελίτσα πού αποτελούσε τό αντικείμενο "τής παιδικής μου αγάπης". Ωστόσο, παρ' όλο πού κοίταζα τό δέντρο, αυτή η συγκεκριμένη αγάπη υπήρχε σάν ένα γενικό συναίσθημα μέσα μου. Αγαπούσα τά πάντα.

Ο ιερέας απομακρύνθηκε μερικά μέτρα καί μέ κοίταξε επίμονα. "Πολύ καλά", είπε. "Δέχεσαι τήν ενέργεια".

Πρόσεξα πως τά μάτια του δέν ήταν εστιασμένα.

"Πώς τό ξέρεις;" ρώτησα.

"Γιατί βλέπω τό ενεργειακό σου πεδίο νά διευρύνεται".

Έκλεισα τά μάτια καί προσπάθησα νά ανακτήσω τά έντονα συναισθήματα πού είχα νιώσει στή βουνοκορφή, αλλά δέν μπορούσα νά επαναλάβω τήν εμπειρία. Εκείνο που ένιωθα ήταν στό ίδιο συνεχές, αλλά σέ μικρότερο βαθμό από πρίν. Η αποτυχία με απογοήτευσε.

"Τί συνέβη;" με ρώτησε ο ιερέας. "Η ενέργειά σου έπεσε".

"Δέν ξέρω", είπα. Απλώς δέν μπορούσα νά το επαναλάβω το ίδιο έντονα όπως στή βουνοκορφή".

"Εκείνο που βίωσες στή βουνοκορφή ήταν δώρο, μιά ανακάλυψη, μιά φευγαλέα ματιά σέ έναν καινούριο τρόπο αντίληψης τών πραγμάτων. Τώρα πρέπει νά μάθεις από μόνος σου νά ανακτάς αυτή τήν εμπειρία, λίγο λίγο κάθε φορά".

Απομακρύνθηκα άλλο ένα βήμα πρός τα πίσω καί μέ ξανακοίταξε. "Τώρα προσπάθησε περισσότερο".

Έκλεισα τά μάτια μου καί προσπάθησα νά νιώσω τήν εμπειρία βαθιά μέσα μου. Τελικά τό συναίσθημα σάρωσε πάλι το είναι μου. Το διατήρησα, προσπαθώντας νά αυξησω τήν αίσθηση λίγο λίγο. Εστίασα τό ενδιαφέρον μου στό δέντρο.

"Πολύ καλά", είπε ξαφνικά ο ιερέας. "Δέχεσαι ενέργεια καί τη δίνεις στό δέντρο".

Τον κοίταξα κατά πρόσωπο. "Τη δίνω πίσω στό δέντρο;"

"Όταν εκτιμάς τήν ομορφιά καί τή μοναδικότητα τών πραγμάτων", εξήγησε. "δέχεσαι ενέργεια. Όταν φτάνεις σέ ένα επίπεδο στό οποίο νιώθεις αγάπη, τότε μπορείς νά στέλνεις αυτή τήν ενέργεια πίσω, απλώς καί μόνο επειδή το θέλεις".

Κάθισα εκεί μέ τό δέντρο γιά αρκετό χρόνο. Όσο περισσότερο εστίαζα τήν προσοχή μου στό δέντρο καί θάυμαζα τό σχήμα καί τό χρώμα του, τόσο περισσότερη αγάπη μου φιανόταν πως αποκτούσα γενικά. Ήταν μια ασυνήθιστη εμπειρία.

James Redfield, "Η Ουράνια Προφητεία", εκδόσεις Διόπτρα

Μετάφραση: Αθηνά Ντουργα