Η έννοια της ανυπαρξίας –του «μη είναι»- έρχεται και σε σουβλίζει με την νομοτέλειά της, όταν μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις πόσο αφελής ήσουν μικρός που νόμιζες ότι όλα είναι αιώνια και η ζωή σου άφθαρτη. Ας μην κλαίμε κι ας μην λυπόμαστε, όμως, γιατί μπορούμε να ξορκίσουμε την αβάσταχτη βεβαιότητα του «μη είναι» των δικών μας ανθρώπων.

Μπορούμε να την ξορκίσουμε με λόγια γλυκά και με πράγματα απλά που πάντα θέλαμε να πούμε και όλο το αναβάλαμε, γιατί «δεν χανόμαστε, κι αύριο μέρα είναι». Όσο, λοιπόν, έχουμε τους γονείς μας πλάϊ μας, ας τους πούμε δυο-τρία πράγματα, απ’ αυτά που πάντα θέλαμε να ξεστομίσουμε, απ’ αυτά που όλοι θέλουν ν’ ακούσουν, απ’ αυτά που ανόητα νομίζουμε δεδομένα. Άλλωστε, για να ζούμε καλά και ισσοροπημένα άς θυμόμαστε την σοφή πρόταση: «Μην κάνεις στους άλλους, αυτό πού δεν θέλεις να σού κάνουν».

1. Για ξαναπές μου αυτήν την ιστορία…
Δεν ξέρουμε για 'σας, πάντως εμείς δεκάδες φορές στραβοκοιτάξαμε τον μπαμπά και τη μαμά, όταν ξεκίνησαν να λένε για 346η φορά την ίδια ιστορία. Ξεφυσάς, κάνεις «τσσς», παίρνεις ύφος πλήρους απαξίωσης κοιτώντας προς τα πάνω και αφήνοντας να φανεί το ασπράδι των ματιών σου και λες κοφτά «Ναι ναι, μου το ‘χεις ξαναπεί».

Ε, λοιπόν, αφήστε τους να την ξαναπούν. Μπορεί να έχουν σωθεί οι μέρες του μεγαλείου τους, μπορεί απ’ αυτές τις ιστορίες να τρέφεται η κοινωνικότητά τους. Σ’ εμάς κοστίζει μόνο λίγο χρόνο και λίγη υπομονή και ίσως ανακαλύψουμε κάτι, μια λεπτομέρεια σημαντική πού μπορεί να βοηθήσει στην βαθύτερη κατανόηση του εαυτού ή του γονηού μας ή και των δύο.

2. Πάμε για φαγητό αύριο;
Η απώλεια βιώνεται απ’ τους ανθρώπους ενοχικά συνήθως. Και οι ενοχές είναι μια υπόθεση πολύ προσωπική, με βαρύ κόστος στον ψυχισμό και στο σώμα μας πολλές φορές. Αν επιχειρούσαμε να καταγράψουμε τις ενοχές μας, μάλλον θα γράφαμε βιβλία ολόκληρα… Ωστόσο, μια απ΄αυτές πού θα φιγουράριζαν στις πρώτες θέσεις είναι το πόσες φορές αρνηθήκαμε την παρέα μας στους γονείς μας.

Το τηλέφωνό τους μπορεί να χτυπάει πιο σπάνια, τα «θα δούμε, έχω πολλή δουλειά» δίνουν και παίρνουν και, τις περισσότερες φορές, κρίνουμε ότι δεν χωράνε στις μέρες των διακοπών και των γιορτών μας. Κι έτσι όλο λέμε «αύριο», κι όλο ξεκλέβουμε κάτι λιγοστά μισάωρα εδώ κι εκεί, όπου στριμώχνονται τα νέα μας, παρατηρήσεις για την υγεία τους από τήν θέση του δήθεν «ειδικού» και φλυαρίες για θέματα πού δεν ενδιαφέρουν ούτε εμάς, ούτε εκείνους.

Βγάλτε τη μαμά σας μια βόλτα μόνο και μόνο επειδή το αξίζει.
Κλείστε τραπέζι στον Πάριο ή στον Χατζή – κι ας μην σας αρέσουν.
Κάντε το επειδή αρέσει σ΄εκείνην. Τόσο απλά. Τόσο αγαπητικά.

3. Ευχαριστώ πολύ…
Νιώθει κάποιος πως έχει όλον τον χρόνο του κόσμου για να πει αυτά που νομίζει αυτονόητα. Ωστόσο, ας είμαστε ειλικρινείς: πόσες φορές είπαμε στον γονηό μας ένα αληθινό «ευχαριστώ που μ’ αγαπάς κι ας σε στεναχωρώ», «ευχαριστώ που με μεγάλωσες»;

4. Και συγγνώμην…
Και ποιός δεν νιώθει ότι χρωστά χίλιες συγγνώμες στη μαμά και στον μπαμπά του; Νομίζουμε, λοιπόν, ότι αξίζει τον κόπο να τους πούμε μια συγγνώμη και να ξαλαφρώσουμε. Γιατί, ό,τι κι αν κάναμε, όσο κακοί κι εγωιστές και αδιάφοροι κι αν νομίζουμε πως ήμασταν, ή ίσως και πράγματι να ήμασταν, θα μας συγχωρήσουν.

Κι αυτό, προσθέτει ένα ακόμα «ευχαριστώ» στην παραπάνω λίστα.

5. Δεν πειράζει που…
Αν εμείς νιώθουμε μια φορά ένοχοι, λίγοι ή ανεπαρκείς, οι γονείς μας νιώθουν διακόσιες μία. Δεν είναι καλή ιδέα να αφαιρέσουμε όσο περισσότερα βάρη μπορούμε απ’ αυτά πού κουβαλούν;

Δεν πειράζει που θύμωναν κι έχαναν την ψυχραιμία τους –μάθαμε αυτά συμβαίνουν σε όλα τα σπίτια,παντού. Δεν πειράζει που μας κυνηγούσαν να φάμε και να διαβάσουμε και μας ταλαιπωρούσαν με το άγχος τους –μάθαμε ότι αυτός ήταν ένας απ΄τους τρόπους πού είχαν να ενδιαφέρονται για εμάς. Δεν πειράζει αν κάποτε η μαμά μας δεν ήταν η καλύτερη μαμά του κόσμου ή στον μπαμπά μας δεν άξιζε το πρώτο βραβείο πατρότητας –μάθαμε ότι οι γονείς είναι άνθρωποι όπως εμείς.

6. Είσαι πολύ καλή μαμά
…ή μπαμπάς. Ναι, είναι απ’ τις φράσεις που σκέφτεσαι αλλά δεν έχεις το θάρρος να πείς δυνατά – και να το εννοείς. Απ΄την άλλη μερηά, σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει, οι γονείς είναι «καταδικασμένοι» να νιώθουν ανεπαρκείς. Ή κακοί. Ή εγκληματικοί. Ή μέτριοι.

Η μαμά και ο μπαμπάς μας, μπορεί να έκαναν μεγάλα λάθη. Λάθη ανεπίτρεπτα που ένας σημερινός γονιός δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του να κάνει. Όμως τώρα πια δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να τους αγαπούμε και να το εκφράζουμε. Και να λέμε και μιά καλή κουβέντα πού και πού, γιατί αργά ή γρήγορα, αυτή η τσιγκουνιά θα μας κοστίσει. Η ζωή του κάθε ενός καθώς και η δική μας, γίνεται όμορφη, όταν βγάζουμε το προσωπείο μας και ενεργούμε με απλότητα, εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και συγχωρούμε με γενναιοδωρία.