Βγαίνοντας στη σκηνή του θεάτρου Κάπιτολ της Μελβούρνης, με μαύρα γυαλιά και καθημερινά ρούχα, έριξε μια ματιά στις 2.200 άδειες θέσεις και έδωσε ένα δίωρο σόου που καθυστέρησε άλλα τριάντα λεπτά για τα μπιζ.

Ο κύριος Μέλου έπαιξε όλο το πρόγραμμα σαν να υπήρχαν άνθρωποι. Ξαναβγαίνοντας στη σκηνή μετά από ένα δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα, τα μεγάφωνα τον παρουσίασαν: “Κυρίες και κύριοι, ο Τζόαν Μέλου”. Προς το τέλος του προγράμματος ρώτησε: “Λοιπόν, θέλετε να ακούσετε το καινούριο μου τραγούδι;”

Μετά τη συναυλία είπε ότι αισθανόταν “λίγο εκνευρισμένος πριν βγει στη σκηνή, αλλά ένιωσε πολύ ικανοποιημένος από την πορεία του σόου”.

“Μ' αρέσει αυτή η ζωή”, σχολίασε ο καλλιτέχνης.

Σύμφωνα με κάποιον βοηθό, ο κύριος Μέλου κάθισε σ΄ένα μικρό σκαμνί ένα μέτρο από την άκρη της σκηνής και δεν κουνήθηκε από κει για δύο ώρες, παρά μόνο για να χτυπάει την κιθάρα του χωρίς καμιά προσπάθεια να πετύχει τις συγχορδίες, και να μουρμουρίζει στο μικρόφωνο με μονότονο τρόπο. “'Ολα τα τραγούδια έμοιαζαν ίδια, τόσο η μουσική όσο και οι στίχοι τους”.

Όταν του μετέφεραν αυτή την κριτική, ο τραγουδιστής είπε ότι δεν δίνει σημασία στη μουσική, γιατί “το ενδιαφέρον βρίσκεται στο τραγούδι και όχι στις νότες”.

“H τέχνη της αποτυχίας”, Stephen Pile, Εκδόσεις Παρά Πέντε