Στον καθένα επετράπη να πάρει μαζί του αυτό που θα ήθελε πάντα, αρκεί να μην υπερέβαινε το καθορισμένο βάρος για την απογείωση: 40 κιλά για κάθε αστροναύτη.

Ο Γερμανός είπε ότι πάντα ήθελε να μάθει αγγλικά, αλλά δεν είχε βρει χρόνο ή την ευκαιρία να μελετήσει τη γλώσσα, αυτή λοιπόν τώρα ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Την ημέρα της αναχώρησης, εμφανίστηκε με δύο τεράστια μπαούλα που περιείχαν ακριβώς 40 κιλά βιβλία, βίντεο και ακουστικό υλικό για τα μαθήματα αγγλικών.

Ο Γιαπωνέζος είπε ότι ο μοναδικός σκοπός της ζωής του ήταν η αγάπη που έτρεφε προς τη γυναίκα του, κι έτσι λοιπόν, την ημέρα της αναχώρησης εμφανίστηκε με μια Γιαπωνεζούλα, η οποία μέσα στη διαστημική στολή της, ζύγιζε ακριβώς 40 κιλά.

Ο Αργεντίνος είπε ότι αυτό που του άρεσε πιο πολύ στη ζωή του ήταν να καπνίζει καλής ποιότητας πούρα Αβάνας, οπότε την ημέρα της αναχώρησης έφτασε με ένα κιβώτιο γεμάτο κουτιά με πούρα Αβάνας που ζύγιζαν ακριβώς 40 κιλά.

Ανεβαίνουν και οι τρεις στο διαστημόπλοιο αποφασισμένοι να πετύχουν στην αποστολή τους.
Τρία χρόνια αργότερα επιστρέφουν οι αστροναύτες στη Γη και χιλιάδες άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί για να δουν τους ήρωές της ημέρας να ξεπροβάλλουν από το διαστημόπλοιο.

Η πόρτα ανοίγει:
«Hello, hello» λέει χαμογελαστός ο Γερμανός, «how are you my friends» και χαιρετάει τον κόσμο σε άπταιστα αγγλικά.

Ελάχιστα λεπτά αργότερα, βγαίνει ο Γιαπωνέζος με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη. Από πίσω, ακολουθεί η γυναίκα του με ένα μωρό στην αγκαλιά κι ένα κοριτσάκι με σχιστά μάτια να την κρατάει από το χέρι.

Περνάνε δύο λεπτά κι εμφανίζεται ο Αργεντινός τρέχοντας σαν τρελός, με δύο πούρα στο κάθε χέρι κι άλλα τρία στο στόμα: «Ένα σπίρτο σας παρακαλώ, ένα σπίρτο…φωτιά…σας παρακαλώ…φωτιά…»

Χόρχε Μπουκάϊ, «Ο δρόμος της Ευτυχίας», εκδόσεις Opera