Όταν ο βασιλέας των Περσών Ξέρξης διέσχιζε τον Ελλήσποντο κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του εναντίον των Ελλήνων, τα νερά ανέβηκαν και κατέστρεψαν τις γέφυρες που οι μηχανικοί του έχτιζαν επί μέρες. Τότε ο Ξέρξης αποκεφάλισε τους μηχανικούς που είχαν κατασκευάσει τις γέφυρες  και διέταξε να πετάξουν στη θάλασσα αλυσίδες για να τη δέσουν, να τη μαστιγώσουν και να τη σημαδέψουν με καυτό σίδερο επειδή δεν υπάκουσε στις διαταγές του. Την ώρα που οι άντρες του εκτελούσαν την τιμωρία, έπρεπε να λένε: «Αλμυρό και πικρό ρεύμα εσύ, ο αφέντης σου σου επιβάλλει αυτή την τιμωρία επειδή τον έβλαψες, εκείνον που ποτέ δεν έβλαψε εσένα».
      Ο μεγάλος ιστορικός Ηρόδοτος αποκάλεσε την όλη επίδειξη «αλαζονική», χαρακτηρισμός που είναι μάλλον υποτονικός σε σχέση με την πραγματικότητα. Οι λέξεις «παράλογη» και «παραληρηματική» είναι σίγουρα πιο ταιριαστές. Λίγο πριν το συγκεκριμένο περιστατικό, ο Ξέρξης απηύθυνε μια γραπτή επιστολή σε ένα γειτονικό όρος στο οποίο έπρεπε να φτιάξει μια δίοδο. «Μπορεί να είσαι ψηλό και υπερήφανο», έγραφε, «αλλά μην τολμήσεις να μου δημιουργήσεις προβλήματα. Αλλιώς θα σε ρίξω στη θάλασσα». Σάς φαίνεται αστείο είναι όλο αυτό;   Κι όμως, όταν η μεγάλη επιτυχία συνδέεται με εξουσία και ισχύ, χάνεται η επαφή με την πραγματικότητα, το μυαλό «θολώνει» και εμφανίζονται συχνά παρανοϊκές συμπεριφορές  επειδή «ξυπνά» στους εκάστοτε αρχηγούς, η ανάγκη για απόλυτο έλεγχο.
 «Το ισχυρότερο δηλητήριο που έχουμε γνωρίσει», έγραψε ο ποιητής Ουίλιαμ Μπλέικ, «προερχόταν από το δάφνινο στέμμα του Καίσαρα».

      Επιτυχία σημαίνει ότι αγνοήσαμε τις αμφιβολίες και τις επιφυλάξεις των ανθρώπων γύρω μας. Σημαίνει ότι απορρίψαμε την απόρριψη. Σημαίνει ότι ρισκάραμε σταθμίζοντας ρεαλιστικά τα πράγματα.
Θα μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε ανά πάσα στιγμή, αλλά φτάσαμε ως εδώ ακριβώς επειδή δεν το κάναμε. Η επιμονή και το κουράγιο μπροστά σε γελοίες αντιξοότητες αποτελούν εν μέρει παράλογα χαρακτηριστικά – σε κάποιες περιπτώσεις, πραγματικά παράλογα. Όταν όμως το πράγμα λειτουργήσει, οι τάσεις αυτές μοιάζουν να παίρνουν το αίμα τους πίσω. Και γιατί όχι άλλωστε;

Ryan Holiday, Το Εγώ είναι ο εχθρός