Μια μέρα, τα πολύ παλιά χρόνια, ένας βασιλιάς θέλησε να μάθει πως σκέπτονται για τα απλά πράγματα οι υπήκοοί του.

Είπε λοιπόν να μεταφέρουν έναν τεράστιο βράχο απ' τα κοντινά βουνά και να τον βάλουν μες στην μέση του κεντρικού δρόμου που οδηγούσε στην μεγάλη αγορά της πρωτεύουσας. Ο ίδιος κρύφτηκε εκεί κοντά σε κάτι θάμνους και περίμενε.

Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δεν βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Οι βασιλιάδες κουβάλησαν τ’ αγκωνάρια;
Και τη χιλιοκαταστραμμένη Βαβυλώνα, ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές;
Σε τι χαμόσπιτα της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;

Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρύπα του, τον αγρότη και την γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε; αναρωτήθηκε.

Είπαν για την πολιτική ...

Ο πολιτικός που νικάει με την ευγλωττία του είναι σοφός, αλλά εγώ θα προτιμούσα να νικάει με έργα.
Ευριπίδης

Οι άνθρωποι μοιάζουν με τα σύννεφα, που ανάλογα με τις μεταβολές του ανέμου μεταφέρονται κάθε τόσο σε άλλο μέρος.
Μ. Βασίλειος

Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε για τη μητέρα του: “Μπορεί και να 'ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια”.

Η πρόσφατη απώλεια των σημαντικών Ελλήνων ζωγράφων, Δημήτρη Μυταρά, Γιάννη Κουνέλλη και Παναγιώτη Τέτση, φέρνει στο μυαλό μας τα όσα είπαν, για την σημερινή ελληνική πραγματικότητα.

Τον Αύγουστο του 1980, ο Τζόαν Μέλου, ένας Ρουμάνος λαϊκός τραγουδιστής, έσπασε όλα τα ρεκόρ για το πιο μικρό ακροατήριο. Ξεπερνώντας χωρίς μεγάλη προσπάθεια τους ανταγωνιστές του, προσήλκυσε ένα ακροατήριο από κανέναν απολύτως θεατή σε μία συναυλία από κάτι που περιέγραψε σαν κάντρυ-εντ-γουέστερν δικού του στιλ.

Μια διδακτική ιστορία για μια ληστεία και μία πραγματική ληστεία.

Μπαίνοντας στην Τράπεζα, ο ληστής φώναξε:

- Ακίνητοι! Τα λεφτά ανήκουν στο Κράτος! Η ζωή σας όμως ανήκει σε σας!!!

Οι πελάτες υπάκουσαν – τι άλλο μπορούσαν να κάνουν άλλωστε;

Εγγονός: Παππού, γιατί προτιμάς να βάζεις κανέλα και όχι κύμινο στα σουτζουκάκια;
Παππούς: Το κύμινο είναι κομματάκι δυνατό. Κάνει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους.
Εγγονός: Και η κανέλα;
Παππούς: Η κανέλα τους φέρνει μαζί. Τους κάνει να κοιτάζονται στα μάτια.

«Αγαπητή μου εξαδέλφη, χαίρε, είμεθα καλά και εγώ επίσης. Σας ασπάζομαι». Μικρά μηνύματα ανθρώπινης ζεστασιάς, σαν «τιτιβίσματα» μιας άλλης εποχής, δύο αράδες που ενημερώνουν αγαπημένους συγγενείς για πράγματα καθημερινά, αλλά σημαντικά για εκείνον που βρίσκεται πολλά χιλιόμετρα μακριά, βρίσκονται κρυμμένα στις καρτ ποστάλ των αρχών του 20ού αιώνα με όψεις της Αθήνας που εκτίθενται στον νεοσύστατο χώρο λόγου, τέχνης και πολιτισμού «Νεφέλη - Cult».